پذیرش بانکی (Bankers Acceptance)
مفهوم:
والد:
بعد:
فرزند:
لید
قبولی‌های بانکی اساساً به عنوان ابزارهایی شناخته می‌شوند که با هدف تسهیل در مبادلات تجاری و بانکی به وجود می‌آیند. کاربرد این قبولی‌ها برای تأمین مالی مبادلات تجاری است که از آن با عنوان تأمین مالی قبولی نیز یاد می‌شود. قبولی بانکی نشان می‌دهد که بانک مسئولیت‌هایی را برای پرداخت‌های آتی قبول می‌کند و این ابزار به طور معمول برای مبادلات تجاری بین‌المللی مورد استفاده قرار می‌گیرد. ایجاد قبولی بانکی به واردکننده اجازه می‌دهد تا کالاها را از صادرکننده بدون پرداخت فوری، دریافت نماید. صادرکنندگان می‌توانند قبولی بانکی را تا تاریخی که در آن پرداخت صورت می‌گیرد، نزد خود نگه دارند. اما، به طور متناوب با فروش قبولی پیش از تاریخ مذکور با نرخ تنزیلی معین فوراً به نقد تبدیل می‌کنند. اهمیت قبولی‌های بانکی در بازارهای مالی توسعه یافته در طی سال‌های اخیر به نفع سایر شکل‌های تأمین مالی کاهش یافته است.
تعریف به حد
قبولی‌های بانکی به طور معمول برای مبادلات تجاری بین‌المللی مورد استفاده قرار می‌گیرند. صادرکننده‌ای که کالا را برای واردکننده‌ای ارسال می‌کند که رتبه اعتباری وی مشخص نیست، اغلب ترجیح می‌دهد که بانکی به عنوان ضمانت‌کننده حضور داشته باشد. بنابراین بانک ترجیح می‌دهد که مبادله را با درج مهر «مورد تایید یا قابل قبول است» بر روی برات تسهیل نماید و پرداخت را در یک نقطه زمانی مشخص عهده‌دار گردد. در مقابل، واردکننده نیز وجه را بابت مبلغ بدهی به صادرکننده همراه با یک کارمزد معین به بانک پرداخت می‌کند.
وجوه افتراق یا شقوق مختلف
قبولی‌های بانکی به طور معمول برای مبادلات تجاری بین‌المللی مورد استفاده قرار می‌گیرند. صادرکننده‌ای که کالا را برای واردکننده‌ای ارسال می‌کند که رتبه اعتباری وی مشخص نیست، اغلب ترجیح می‌دهد که بانکی به عنوان ضمانت‌کننده حضور داشته باشد. بنابراین بانک ترجیح می‌دهد که مبادله را با درج مهر «مورد تایید یا قابل قبول است» بر روی برات تسهیل نماید و پرداخت را در یک نقطه زمانی مشخص عهده‌دار گردد. در مقابل، واردکننده نیز وجه را بابت مبلغ بدهی به صادرکننده همراه با یک کارمزد معین به بانک پرداخت می‌کند.
فهرست مطالب
محتویات
. مقدمه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
قبولی بانکی نشان می‌دهد که بانک مسئولیت‌هایی را برای پرداخت‌های آتی قبول می‌کند. قبولی‌های بانکی به طور معمول برای مبادلات تجاری بین‌المللی مورد استفاده قرار می‌گیرند. صادرکننده‌ای که کالا را برای واردکننده‌ای ارسال می‌کند که رتبه اعتباری وی مشخص نیست، اغلب ترجیح می‌دهد که بانکی به عنوان ضمانت‌کننده حضور داشته باشد. بنابراین بانک ترجیح می‌دهد که مبادله را با درج مهر «مورد تایید یا قابل قبول است» بر روی برات تسهیل نماید و پرداخت را در یک نقطه زمانی مشخص عهده‌دار گردد. در مقابل، واردکننده نیز وجه را بابت مبلغ بدهی به صادرکننده همراه با یک کارمزد معین به بانک پرداخت می‌کند.
صادرکنندگان می‌توانند قبولی بانکی را تا تاریخی که در آن پرداخت صورت می‌گیرد، نگه دارند. اما، به طور متناوب با فروش قبولی پیش از تاریخ مذکور با نرخ تنزیلی معین فوراً به نقد تبدیل می‌کنند. سرمایه‌گذاری که قبولی را خریداری می‌کند در آینده مبلغ پرداختی را از بانکی که آن را تضمین کرده دریافت می‌کند. بازدهی سرمایه‌گذاری بر روی قبولی بانکی مانند اوراق بازرگانی از تفاوت بین قیمت تنزیل شده پرداختی بابت قبولی و مبلغ دریافتی در آینده به دست می‌آید. سررسیدهای قبولی بانکی نوعاً از 30 روز تا 270 روز را در برمی‌گیرد. به خاطر اینکه این امکان وجود دارد که بانک در انجام پرداخت‌ها نکول کند، سرمایه‌گذاران در معرض یک درجه اندکی از ریسک اعتباری قرار می‌گیرند. بنابراین، آن‌ها در مقابل شایستگی لازم برای کسب بازدهی بالاتر از بازدهی اوراق خزانه خواهند بود. قبولی‌های بانکی تحت عناوینی مانند برات، اوراق بانکی، اوراق بازرگانی، یا اوراق تجاری نیز شناخته می‌شوند.
به خاطر این که قبولی‌ها اغلب تنزیل می‌شوند و قبل از سررسید توسط شرکت صادرکننده به فروش می‌رسند، لذا یک بازار ثانویه فعال نیز وجود دارد. واسطه‌گران، شرکت‌هایی را که تمایل به فروش قبولی‌ها دارند با شرکت‌هایی که تمایل به خرید آن‌ها دارند، هماهنگ و همساز می‌کنند. قیمت پیشنهادی واسطه‌گر کمتر از قیمت مورد مطالبه فروشنده بوده و این موضوع یک حاشیه سودی را ایجاد می‌کند (که به عنوان پاداش واسطه‌گر برای انجام این معامله تلقی می‌شود). این حاشیه سود به طور عادی بین یک هشتم و هفت هشتم درصد متغیر خواهد بود.
2. تاریخچه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
پیدایش قبولی‌های بانکی به قرن 12 میلادی برمی‌گردد؛ زمانی که این ابزار به عنوان وسیله‌ای برای تأمین مالی تجارت نامطمئن و نامشخص بکار گرفته می‌شد، در حالی که بانک‌ها برات‌هایی را در یک نرخ تنزیل معین خریداری می‌کنند. در طول قرون 18 و 19 میلادی، بازار فعالی برای قبولی‌های بانکی مبتنی بر استرلینگ در لندن به وجود آمد. وقتی که فدرال رزرو آمریکا در سال 1913 شکل گرفت، یکی از اهداف آن این بود که بازار قبولی‌های بانکی داخلی را برای رقابت با بازار لندن توسعه دهد تا حجم تجارت ایالات متحده را بالا برده و جایگاه و وضعیت رقابتی بانک‌های ایالات متحده را بهبود بخشد. بانک‌های دولتی اجازه پیدا کردند تا برات‌ها را قبول کنند و فدرال رزرو مجوز گرفت تا قبولی‌های بانکی واجد شرایط معین را خریداری کند اما امروزه بانک مرکزی ایالات متحده هرگز قبولی‌های بانکی را خریداری نمی‌کند (اما در عوض، اکثراً اقدام به خرید اوراق دولتی ایالات متحده از بازار اول می‌کند).
۳.کاربرد قبولی‌های بانکی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
قبولی‌های بانکی اساساً به عنوان ابزارهایی شناخته می‌شوند که با هدف تسهیل در مبادلات تجاری و بانکی به وجود می‌آیند. کاربرد این قبولی‌ها برای تأمین مالی مبادلات تجاری است که از آن با عنوان تأمین مالی قبولی نیز یاد می‌شود. مبادلاتی که در آن قبولی‌ها به وجود می‌آیند این سه حوزه را شامل می‌شوند: صادرات کالاها، ذخیره و بارگیری و حمل کالاها بین دو کشور خارجی که نه صادرکننده و نه واردکننده هیچکدام در کشور مبدأ قرار نداشته و ذخیره و بارگیری و حمل کالاها بین دو کشور، میان دو شرکتی که در کشور مبدأ قرار دارند.
۴. مراحل عملیاتی قبولی بانکی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
توالی گام‌هایی که در قبولی بانکی وجود دارند، به شکل زیر نمایش داده می‌شود. برای درک این گام‌ها، نمونه‌ای از یک واردکننده آمریکاییِ کالاهای ژاپنی را می‌توان در نظر گرفت. گام اول، واردکننده برای خرید کالاها اقدام به ثبت سفارش می‌کند. اگر صادرکننده ژاپنی هیچ شناختی نسبت به واردکننده آمریکایی نداشته باشد آن‌گاه ممکن است وجه را پیش از تحویل کالا مطالبه کند در حالی که واردکننده مذکور ممکن است تمایلی به انجام این کار نداشته باشد. در این میان، می‌توان مصالحه‌ای را با ایجاد قبولی بانکی به وجود آورد.
گام دوم، واردکننده از بانک خود می‌خواهد که اعتبار اسنادی را به نفع وی صادر کند. اعتبار اسنادی بیان‌گر تعهدی است که توسط بانک واردکننده برای پشتیبانی از پرداخت واردکننده بدهکار به صادرکننده ژاپنی می‌سپارد. سپس در گام سوم، اعتبار اسنادی به بانک صادرکننده کالا ارائه می‌شود و در گام چهارم، به صادرکننده اطلاع می‌دهد اعتبار اسنادی دریافت شده است. در گام پنجم، صادرکننده، کالا را برای واردکننده ارسال می‌کند و در گام ششم، اسناد حمل به بانک وی ارسال می‌گردد و در گام هفتم، بانک اسناد حمل را تحویل بانک واردکننده می‌دهد. در این نقطه، قبولی بانکی ایجاد می‌شود که بانک واردکننده را برای پرداخت به دارنده قبولی بانکی در یک دوره آتی معین متعهد می‌کند. قبولی بانکی ممکن است به سرمایه‌گذار بازار پول در یک نرخ تنزیل مشخص فروخته شود. خریدهای بالقوه شامل قبولی‌های سرمایه‌گذاران کوتاه‌مدت می‌باشد. هنگامی که قبولی‌ها سررسید شوند، واردکننده به بانک پرداخت خواهد کرد که به نوبه خود به سرمایه‌گذار بازار پول پرداخت می‌کند که قبولی را ارائه می‌کند.
ایجاد قبولی بانکی به واردکننده اجازه می‌دهد تا کالاها را از صادرکننده بدون پرداخت فوری دریافت نماید. فروش قبولی، تأمین مالی را برای صادرکننده ایجاد می‌کند. اگرچه قبولی بانکی اغلب برای تجهیز مبادلات بین‌المللی ایجاد می‌شود، اما با وجود تجربیات بین‌المللی، آن‌ها به سرمایه‌گذاران بازار پول محدود نمی‌شوند. سرمایه‌گذارانی که قبولی را خریداری می‌کنند بیشتر به اعتبار بانک ارتباط پیدا می‌کنند تا پرداخت را تضمین کند و اعتبار صادرکننده یا واردکننده را پوشش دهد. به همین دلیل، ریسک اعتباری قبولی بانکی تا حدودی شبیه به گواهی سپرده منتشر شده توسط بانک‌های تجاری است اما با وجود این، قبولی بانکی به خاطر اینکه نه تنها دارای پشتوانه بانک است بلکه حمایت شرکت واردکننده را نیز در اختیار دارد، ممکن است ریسک اعتباری کمتری در مقایسه با گواهی سپرده داشته باشد.
منبع مادورا، جی (2014)
۵. قبولی‌های بانکی واجد شرایط[ویرایش | ویرایش مبدأ]
بانک پذیرنده‌ای که حفظ قبولی بانکی در قالب پورتفوی آن است، ممکن است از آن به عنوان وثیقه‌ای برای تسهیلات دریافتی از بانک مرکزی در طی عملیات بازار باز -به عنوان مثال فدرال رزرو در ایالات متحده و بانک انگلیس در انگلستان- استفاده کند. در مواردی ممکن است تمامی قبولی‌ها، واجد شرایط نباشند تا از این طریق به عنوان وثیقه مورد استفاده قرار نگیرند در حالی که قبولی‌ها باید معیارهای مشخصی را توسط بانک مرکزی تأمین نمایند. الزامات اصلی برای واجد شرایط بودن آن است که سررسید قبولی‌ها نباید بیش از سررسید معین (حداکثر شش ماه در ایالات متحده و سه ماه در انگلستان) باشد و این که باید خلق شود تا تأمین مبادلات تجاری نقدکردن خود را داشته باشد. واجد شرایط بودن در ایالات متحده نیز به این دلیل مهم است که فدرال رزرو الزامات ذخیره بر روی وجه نقدی که توسط قبولی‌های بانکی تأمین می‌شود را واجد شرایط نمی‌داند. قبولی‌های بانکی فروخته شده توسط بانک پذیرنده، بدهی‌های بالقوه بانکی هستند که الزامات ذخیره‌ای، حدی را بر مقدار قبولی‌های بانکی واجد شرایط تحمیل می‌کند تا جایی که بانک آن را منتشر کند. قبولی‌های واجد شرایط برای سپرده در بانک مرکزی نرخ تنزیل پایین‌تری در مقایسه با قبولی‌های فاقد مجوز ارائه می‌کند و همچنین به عنوان مبنا و استانداردی برای قیمت‌ها در بازار ثانویه فعالیت می‌کند.
۶. کاهش اهمیت قبولی بانکی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
اهمیت قبولی‌های بانکی در بازارهای مالی توسعه یافته در طی سال‌های اخیر به نفع سایر شکل‌های تأمین مالی کاهش یافته است. دلایل متعددی وجود دارند که این کاهش را توضیح می‌دهند. دلیل اول، افزایش عدم واسطه‌گری است که باعث کاهش وابستگی شرکت‌ها به تأمین مالی بانکی شده است و شرکت‌ها اکنون به طیف گسترده‌تری از گزینه‌های تأمین وجه (مانند اوراق بازرگانی) دسترسی پیدا می‌کنند. دلیل دوم، دور تسلسل نقدینگی پایین منجر به انتشار کمتر و غیره می‌شود. سوم، در ماه جولای 1984، بانک‌های مرکزی استفاده از قبولی‌های بانکی به عنوان وثیقه برای توافقات خرید مجدد (رپو) در جریان عملیات بازار باز خود را قطع کردند.
جستارهای وابسته
- اوراق بهادار بازار پول
- گواهی سپرده قابل مذاکره
- اوراق بازرگانی
- اوراق خزانه
- اوراق قابل مبادله در بازار
پانویس/ پاورقی
منابع
- Fabozzi, F. J., Mann, S. V., & Choudhry, M. (2003). The Global Money Markets (Vol. 117). John Wiley & Sons.
- Madura, J. (2014). Financial markets and institutions. Cengage Learning.
- Fabozzi, B. F. J., & Fabozzi, F. J. (2005). The Handbook of Fixed Income Securities,. McGraw Hill Professional.
- Brigham Eugene, F., & Houston Joel, F. (2003). Fundamentals of Financial Management, South-Western College Pub, 2003. 843 p.
پیوند به بیرون
الگوهای ناوبری
رده